Ongeluk zit in een klein hoekje...

Sorry lieve allemaal dat er al een paar dagen geen reisverhaaltje van mij te lezen was hier op de reisblog, maar dat heeft een reden. Zoals ik een paar reisvlogs geleden mega zelfverzekerd vertelde was dat ik een weekendje Ubud gepland had staan. Afgelopen vrijdag ging ik gezellig ontbijten met Eline en Ilse. Daarn pakte ik mijn spulletjes in en vertrok ik met mijn navigatie in mijn oortje aan richting mijn accomodatie voor vrijdagnacht. Het ging super lekker, ik voelde mij veilig, lette goed op, maar toen ging het door hele stomme pech helaas toch mis.. Ik reed ongeveer met een snelheid van max. 35 km/h zo’n 80 meter achter een auto met aanhanger. Die remde heel hard, waardoor ik ook moest remmen. Tot mijn verbazing botste ik alsnog tegen zijn aanhanger en klapte ik als een soort dominosteentje op de andere helft van de weg. Daar lag ik voor ik het wist met mijn helm gelukkig op mijn hoofd onder een auto. Ik voelde gelijk dat het niet goed was, één van de autobanden stond namelijk half op mijn rechterarm. Ik gilde het uit; “ help, help” tot ik na ongeveer 20 seconde de auto achteruit voelde rijden van mijn arm af en ik door mensen onder de auto vandaan werd gehaald. Ik was onwijs geschrokken. Een man zette mijn helm af en controleerde of ik hem kon verstaan. Toen ik eens even om mij heen keek, zag ik dat mijn zonnebril heel was en mijn muziekoortjes in 4 stukjes verspreid om mij heen lagen. Toen begon de pijn tot mij door te dringen, mijn rechterarm bloedde, ik zag de print van de autoband erop staan en mijn billen brandde heel erg. Ik werd door 2 lieve mannen naar de zijkant van de weg gedragen en er kwam een mevrouw verscheikt aanrennen met doekjes, water en een sarondoek. Wat namelijk zo was, mijn spliksplinter nieuwe jumpsuitje (broekpakje) was helemaal kapot. Ik zat dus in mijn onderbroek met een bloedende arm en een doek om mij heen aan de kant van de weg, ik werd gelukkig goed geholpen.

Wat ertoen daarna allemaal gebeurde is een beetje vaag, maar volgens mij pakte mensen om mij heen al mijn spullen bij elkaar, zette ze mij in de auto en reden we de ambulance tegemoet. De scooter werd zolang even op iemands kantoor gezet, ik kreeg het nummer van die man mee. Ik hoorde de ambulance aan komen rijden, ik werd op een brancard gelegd, in een kreupele zij houding ivm mijn billen die geschaaft waren. Het ambulancepersoneel checkte mij, wie ik ben, waar ik vandaan kwam en wat er precies gebeurd was. Nog half in shock en met veel pijn probeerde ik zo goed mogelijk antwoord te geven op de vragen. Gelukkig was mijn telefoon wonder boven wonder nog helemaal heel en kon ik mijn vriendinnetjes/huisgenootjes waarmee ik hier op Bali woon proberen te bellen. Ik was al iets rustiger en kreeg Yuul aan de lijn. Ze ging gelijk naar huis om papa en mama Bali (onze gastouders) te waarschuwen en zou met hun naar het ziekenhuis komen. Ik kwam ondertussen bij het ziekenhuis aan, werd naar binnen gereden en onderzocht. Schaafwonden en een lichtgekneusde onderarm was wat de artsen vaststelden. De best Engels sprekende arts nam mijn bloeddruk op en maakte vervolgens alle wonden op mijn arm en billen schoon, jeetje wat deed dat pijn!! Daarna deden ze op mijn billen antibioticazalf en verbondden ze mijn arm 🤕😷. Om wat te kalmeren kreeg ik pijnstilling en moest ik daarna even slapen tot mijn gastouders en Yuul er zouden zijn. Ook Ruben, een collega van Lars van de stageorganisatie was onderweg om mij bij te staan. Mijn gastouders en Yuul arriveerde, ik huilde het er even uit, mama Bali praatte wat over en weer Balinees met de artsen en toen ging ik met ze mee in de auto naar huis. Dat was verschrikkelijk, niet alleen omdat mijn weekendje Ubud abrupt werd beëindigd ik was er bijna, maar ook omdat ik niet goed kon zitten in de auto.. 

Toen we thuis nij Sari Bunga aankwamen was Ruben er al. Hij vroeg gelijk hoe het ging en of hij wat kon doen. Ik was erg moe en had pijn, dus wilde het liefst gelijk naar boven naar mijn bed om te rusten. Mijn billen deden echt mega veel pijn, echt lekker kon ik dus niet liggen. Ik deed mijn pakje uit, helemaal kapot. Hihi, daar maak ik mij dus zorgen om 🙈🤦🏽‍♀️. Ik vind het gewoon zonde. Mama Bali zorgde al gelijk goed voor mij. Toch even opgezocht of er misschien in geval van nood een dokter in de buurt zat, die vond ik en stuurde ik een appje om advies te vragen. Ze kwamen langs en verzorgde mijn arm en billen nogmaals. Daarnaast gaven ze uitleg over de medicijnen en als ik alles opnieuw wilde verbinden. Toen was ik erg moe en ging ik slapen. 

Als ik dit bericht type is het maandag 11-02-2019 en ben ik inmiddels al wat meer opgeknapt. Ik baal ervan dat ik weinig kan doen en dat het tijd nodig heeft om allemaal weer goed te worden. Eline is dit weekend niet met de andere meiden mee naar Ubud gegaan en heeft een beetje voor mij gezorgd. Ook mama Bali is de liefste gastmoeder die ik mij maar kan bedenken ❤️. Gisteren (zondag dus) hebben Eline en ik het verband wat op mijn arm zat eraf gehaald. Mijn billen voelen al wel wat beter aan, mijn arm komt ook wel goed! Voor nu is het vooral fijn dat ik verder oké ben. Ik hou jullie op de hoogte en wees aub niet al te bezorgd..